Η γενιά που χάνεται

Πάει περίπου 1,5 έτος από την επίσκεψη του Eric Schmidt στην χώρα μας. Στα πλαίσια αυτής, ο ισχυρός άντρας της Google μέσα από μια εντυπωσιακά προσαρμοσμένη στα ελληνικά δεδομένα ομιλία στο Μέγαρο Μουσικής, προσπάθησε να αναδείξει την σημασία της τεχνολογίας και το πώς αυτή θα μπορούσε να μετατραπεί σε όχημα στον δρόμο για την ανάπτυξη.

Σύμφωνα με τον κύριο Schmidt , τα αναρίθμητα εργαλεία του διαδικτύου είναι στην διάθεσή μας και ικανά να απογειώσουν πραγματικά καινοτόμες ιδέες. Σύμφωνα με τον κύριο Schmidt, η έξυπνη χρήση της τεχνολογίας και η καινοτομία θα μας βοηθήσουν να αποφύγουμε αυτό που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν «χαμένη γενιά».

Πέρασε καιρός από εκείνο το όμορφο απόγευμα, κάτι παραπάνω από ένα έτος. Το διάστημα αυτό συνέχισα να ζω την μνημονιακή μου καθημερινότητα, συνέχισα να πληρώνω τους φόρους μου, τον ΕΝΦΙΑ, τις τσουχτερές ασφαλιστικές εισφορές μου, να υπομένω στωικά την λιτότητα και την μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Αυτά άλλωστε τα είχα συνηθίσει. Μετά από την πρωτοφανή (σε περίοδο ειρήνης) για την παγκόσμια ιστορία 6ετή ύφεση, είχα συνηθίσει να παρακολουθώ αμέτοχος την αφαίμαξη της κοινωνίας. Είχε αργήσει όμως να φτάσει η ιδέα που ευαγγελιζόταν ο κύριος Schmidt. Τα λόγια του έφερναν σβούρες μέσα στο μυαλό μου και το φάντασμα της γενιάς που χάνεται ήρθε για να στοιχειώσει την μνημονιακή μου ηρεμία.

Σήμερα, πιστεύω πως το ζουμί της ομιλίας του κύριου Schmidt συμπυκνώθηκε σε αυτήν την φράση, «προσπαθήστε να αποφύγετε αυτό που ονομάζουμε χαμένη γενιά». Σκεφτείτε, «γενιά» θεωρούμε το χρονικό διάστημα που συμβατικά ορίζεται σε 20-25 χρόνια. Και τώρα λογικά θα αναρωτιέστε, «μα είναι δυνατόν να χαθούν 25 χρόνια!».  Ίσως η αλήθεια κρύβεται στους αριθμούς. Και ξέρω πως πλέον δεν  μας συγκινεί το 25% που δεν εργάζεται, το 23% που ζει σε συνθήκες φτώχειας, το εισόδημα που έχει προσεγγίσει τα επίπεδα του 2005, η κλιμακούμενη ανισότητα, η υγεία και η παιδεία που παραπαίουν, οι χιλιάδες των αστέγων και τα άλλα μύρια όσα που δοκιμάζουν τις αντοχές μας. Ξέρω πως αυτά πλέον τα έχουμε αποδεχτεί ως δίκαιη τιμωρία.

Μια πρόσφατη όμως έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) έρχεται να γκρεμίσει την επίπλαστη ησυχία μας. Η Ελλάδα την στιγμή που γράφονται τούτες οι αράδες έχει Δημόσιο Χρέος που ισούται με το 174,9% του ΑΕΠ της. Και αν πλέον αρνούμαστε να κατανοούμε αριθμούς, αρκεί να σκεφτούμε πως η Ελλάδα βρίσκεται στην θέση Νο3 της σχετικής Παγκόσμιας κατάταξης (μόλις εχθές μας προσπέρασε η Ερυθραία).

Αυτό το χρέος πρέπει να συμαζέψουμε και όπως αντιλαμβάνεστε, δεν θα μπορέσουμε να το κάνουμε εν μια νυκτί ή με κάποιο μαγικό ραβδάκι. Η μελέτη του ΔΝΤ προβλέπει πως μέχρι το 2030 η μέση πραγματική ανάπτυξη δεν θα ξεπερνά το 3% (ενώ δανειζόμαστε με επιτόκιο 4%), με αυτό ως δεδομένο το Δημόσιο Χρέος θα προσεγγίσει το 2020 το 120% του ΑΕΠ (δηλαδή τα επίπεδα του 2009). Ενώ σύμφωνα με το πιο αισιόδοξο σενάριο το χρέος θα πέσει στο αποδεκτό 80% το έτος 2030, 20 χρόνια μετά την ένταξή της Ελλάδας στον Μηχανισμό Στήριξης.

Αν κοιτάξουμε λίγο πιο αναλυτικά το Δημόσιο Χρέος που βαρύνει την Ελλάδα σήμερα, θα δούμε πως ανέρχεται στα 322 δισεκατομμύρια ευρώ (σ.σ. Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους). Το 30% του παραπάνω ποσού υπόκειται σε σταθερό επιτόκιο και το 70% αφορά σε δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο. Ενώ, μόνο το 25% του συνολικού δανείου χαρακτηρίζεται από τον Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΧ) ως διαπραγματεύσιμο. Από τα 322 δισεκατομμύρια, μόνο τα 65 δισεκατομμύρια καλύφθηκαν από εσωτερικό δανεισμό ενώ τα 220 δισεκατομμύρια έχουν αγοραστεί από τον Μηχανισμό Στήριξης.

Το υπάρχον χρέος βάσει του ΟΔΔΧ, θα αποπληρώνεται σταδιακά μέχρι και το 2057. Φυσικά μέχρι τότε, θα έχουμε ξαναδανειστεί, με σκοπό να διατηρούμε το χρέος μας στο βιώσιμο 80% του ΑΕΠ.

 Μετά τα παραπάνω ίσως μας είναι πιο εύκολο να αντιληφθούμε ότι εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα ο Eric Schmidt δεν υπερέβαλε. Μας είναι πιο εύκολο να αντιληφθούμε πως μια γενιά κινδυνεύει να χαθεί υπό το βάρος ενός δυσθεώρητου Δημόσιου Χρέους που απλά της έτυχε να κληρονομήσει…