Πιες έναν στιγμιαίο καφέ και πάψε να ελπίζεις

Δεν ξέρω αν σου πήρε καιρό, μα είχες αρχίσει να αγαπάς την μίζερη ζωή σου. Είχες καταφέρει να ζεις με τον πενιχρό μισθό σου, ένιωθες ευλογημένος που βάραγες 12ωρα κάθε μέρα στην δουλειά και έξυπνος που πλέον δανειζόσουν χωρίς αναστολές από τον συνταξιούχο πατέρα σου.
Ίσως να ήσουν άνεργος και ανασφάλιστος μα μπορούσες να ξεχνιέσαι σε έναν στιγμιαίο καφέ. Δεν ήθελες να ονειρεύεσαι, να τολμάς, να δοκιμάζεις. Κάποιος σου είχε πει πως «όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να απογοητευτείς και όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις να αποτύχεις», κι εσύ επέλεξες να τον πιστέψεις.

Η εικόνα του αναξιοπαθούντος συνανθρώπου σου δεν σε συγκινούσε πια, έτσι κι αλλιώς κανείς δεν χάθηκε στον κόσμο της δημοκρατίας και των ίσων ευκαιριών. Πολλοί ήταν άλλωστε οι φίλοι που έφυγαν, μια χαρά περνάνε εκεί , πιο καλά και από εσένα.

Όλα λοιπόν κυλούσαν ήρεμα, μέχρι που ήρθε εκείνη η αποφράδα ημέρα και είδες την αγαπημένη σου καταθλιπτική ρουτίνα να κινδυνεύει. Έπιασες τον εαυτό σου να ελπίζει και φοβήθηκες. Ήσουν φυλακισμένος στις μίζερες βεβαιότητες σου, φυλακισμένος στον αφρό του στιγμιαίου σου καφέ.  Φίλε, είχες παραιτηθεί από την ελευθερία σου, αλλά ποιος νοιάζεται… εσύ πέρναγες καλά.

Από την επόμενη άρχισες να μετράς μέρες, να διαβάζεις τις εφημερίδες, να αμφιβάλλεις. Περίμενες κάποιον να σε ξυπνήσει από τον εφιάλτη. Προσευχόσουν τα πράγματα να πάνε στραβά, να επιστρέψεις εκεί που όλα ήταν μίζερα μα ρυθμισμένα… τότε που εσύ απλά, έπρεπε να πίνεις έναν στιγμιαίο καφέ και να μην ελπίζεις…