 |
| Norwegian: Skrik, German: Der Schrei der Natur |
Μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, πατριώτες παπανδρέικοι, γραφικοί σαμαρικοί, απίστευτοι και όμως υπαρκτοί νεοπαπανδρεϊκοί, εξεγερμένοι μητσοατακικοί, αφελείς προοδευτικοί, απολιθωμένοι «πασόκοσαυροι», έφηβοι διανοητές, νεωτεριστές,
ψεκασμένοι, αδικημένοι, σταλινικοί, μαρξιστές, μαοϊστές αριστεροί, μικρονοϊκοί αντιεξουσιαστές,
πυροβολημένοι νεοναζί (και όποιο άλλο υποείδος μπορεί να φανταστεί το μυαλό σας),
όλοι χορεύουν χέρι χέρι έχοντας μετατρέψει την κοινωνία σε ένα ψυχεδελικό
γαϊτανάκι.
Παρατηρώ συντηρητικούς «στοχαστές», να φωνάζουν από το
καβούκι τους για την «αλήθεια». Φλερτάρουν με την παράνοια, προσδοκώντας ατυχήματα
και κωλοτούμπες για να φτύσουν το δηλητήριο τους. Παράλληλα, αναθεματίζουν τον λαό που επέλεξε τους φαύλους. Τον λαό που
πριν υποβληθεί σε ομαδική λοβοτομή, κατείχε την σοφία και επί σαράντα χρόνια επέλεγε
για κυβερνήτες άδολους και αγνούς πατριώτες. Είναι όμως ο ίδιος λαός που θα
ταΐσει και τις επόμενες γενιές δεξιών πολιτευτών (αφού πρώτα αυτοί τον ανταμείψουν
με γενναιοδωρία και τον συγχωρήσουν).
Την ίδια ώρα, αχυράνθρωποι κουκουλοφόροι πυρπολούν κάδους
και καταλαμβάνουν πανεπιστημιακά ιδρύματα. Υποστέλλουν και καίνε σημαίες,
υψώνουν μπαϊράκια, απαιτώντας την αποφυλάκιση τρομοκρατών. Φορτωμένοι με κάποιας μορφής ψυχασθένεια, δεν
μπορούν να κοιμηθούν από την μέρα που τα κάγκελα της πλατείας Συντάγματος
έπεσαν. Νοσταλγούν τις μέρες που το κέντρο βρόμαγε καπνό και τα μάτια δάκρυζαν. Πόση ικανοποίηση άραγε μπορεί να αντλήσει κανείς στην θέα του φλεγόμενου
κάδου που φράζει τον δρόμο, στην εικόνα του κακοποιημένου πολυτεχνείου; Με τι
τύπο σκυροδέματος είναι γεμισμένο το κεφάλι του, για να απαιτεί την
απελευθέρωση τρομοκρατών;
Και ενώ περιμένουμε τα παιδιά (τους αντιεξουσιαστές δηλαδή) να ξεδώσουν, η κυβέρνηση κατεβάζει νομοσχέδια
για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Από τους 12.000 κρατούμενους, με την
προοδευτική αυτή ρύθμιση θα
αποφυλακιστούν λιγότεροι από 20, μεταξύ αυτών και ο καταδικασμένος για
τρομοκρατία, Σάββας Ξηρός. Μικρό όμως το κακό, θα εναποθέσουμε και αυτόν κάπου
στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί, μετά από λίγες ώρες έκθεσης στον ήλιο θα
εξατμιστεί. Όπως άλλωστε και οι χιλιάδες μεταναστών που λιάζονται και στην συνέχεια, με τρόπο μαγικό, απλώς εξαφανίζονται (όπως δήλωσε Υπουργός της Κυβέρνησης).
Τον δικό τους χώρο στο γαϊτανάκι έχουν εξασφαλίσει άνθρωποι με
ζωγραφισμένες στα χέρια σβάστικες, άνθρωποι που χαιρετούν ναζιστικά και
προσκυνούν χιτλερικά σύμβολα. Άνθρωποι που επαίρονται για την ελληνική τους
καταγωγή και την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής (αν και αυτοί με δυσκολία δύνανται να
συνθέσουν προτάσεις μεγαλύτερες των τριών λέξεων). Άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο
Αριστοτέλης έπινε αναβολικά, μίλαγε με βαριά, (ψευτό)μάγκικη φωνή και ξύριζε το
κεφάλι του για να φανεί το συσσωρευμένο στον σβέρκο του λίπος. Είναι άνθρωποι
που κυνηγάνε με μαχαίρια αλλοδαπούς και αγνοούν πως οι Έλληνες της διασποράς
ξεπερνούν τα επτά εκατομμύρια.
Να, και κάπου πίσω από τον καπνό, μέσα πλήθος ξεπροβάλλουν κάποιοι
απολιθωμένοι πασοκόσαυροι. Είδος που ζει στον δικό του παραμυθένιο κόσμο, σε
έναν κόσμο που το ΠΑΣΟΚ αποτελεί τον λόγο του Θεού. Είναι αυτοί που βρήκαν,
μετά από δέκα χρόνια, τον χαμένο τους εαυτό και πλέον χωρίς περιστροφές λένε
ότι ψηφίζουν το κόμμα με σήμα τον πράσινο ήλιο.
Στο σκηνικό παρεμβάλλονται και φοβισμένοι κομμουνιστές. Αυτοί
τρομάζουν στο ενδεχόμενο να ξεβολευτούν. Μα πέρναγαν καλά δεκαετίες τώρα, βρίζοντας
από τον καναπέ οτιδήποτε θυμίζει τον επεκτατικό ιμπεριαλισμό των δυτικών.
Σήμερα βλέπουν το Ευρώ να σπάει και κάτι σπάει μέσα τους, ξέρουν πως χωρίς αυτό
θα πάψουν να υπάρχουν.
Η ψυχεδέλεια όμως συνεχίζεται, ο χορός γύρω από το γαϊτανάκι
καλά κρατεί και η κοινωνία κατακερματισμένη οδεύει στο άγνωστο. Ίσως
γουστάρουμε να ζήσουμε, ο καθένας μόνος του, τον μύθο μας μέχρι τέλους. Ίσως
πιστεύουμε πως κάποια στιγμή, ως εκ του θαύματος και ενώ συνεχίζουμε να
διαφωνούμε πεισματικά, τα πράγματα θα φτιάξουν, θα μπουν σε σειρά.
Και στην τελική, δεν φταίμε εμείς. Ίσως φταίει για όλα η
φαιδρὰ πορτοκαλέα, που φύεται σε γη ελληνική (όπως είχε αναφέρει ο Ἄγγελος
Βλάχος στο ποίημα του «Ἡ γῆ τῆς Ἑλλάδος»).
Πάμε λοιπόν, ας ρίξουμε τις πορτοκαλιές. Μα κι αυτό απαιτεί
συνεννόηση…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου